Na een korte week in Spanje bij mijn ouders en mijn eigen gemeenschap, ben ik weer “lekker aan de bak”
in onze regio: vieringen, veel gesprekken, overleg met het pastoresteam, bezoekjes, voorbereidingen,
vergaderingen met parochieraden en met de voorzitters in de regio, oecumene, Familiezondag, doopsel,
vormsel… volle agenda!
Een paar dagen geleden heb ik een kindje in een van onze parochies gedoopt, en nieuwsgierig als ik ben,
ben ik in het doopregister gaan kijken. Het was heel indrukwekkend te zien dat 50 jaar geleden, in de jaren
zeventig, gemiddeld 60 kinderen per jaar werden gedoopt. Ongeveer vijfentwintig jaar geleden, in de jaren
negentig, was het gemiddelde aantal gedaald tot 36 kinderen. Vijf jaar geleden werden nog 16 kinderen
gedoopt. Vorig jaar, in 2023, waren het er maar 6. Dit jaar, in januari, is in die parochie één kind gedoopt.
We hebben nog 11 maanden in dit jaar, maar de trend is duidelijk.
We steken in onze parochies zoveel energie in organisatie, voorbereidingen, overleg over de toekomst; we
proberen nieuwe initiatieven te starten en zijn hard op zoek naar nieuwe vrijwilligers die taken in het bestuur,
parochieraden, of gewoon de werkzaamheden in de parochie kunnen overnemen. De statistieken tonen
hoe onze parochies achteruitgaan. De toekomst voor onze parochies is niet zo optimistisch, en onze energie
kan opraken als we geen resultaten en geen vruchten zien. Er wordt hard gewerkt, maar het resultaat kan
teleurstellend zijn.
Misschien vergeten we het belangrijkste: heeft de Grote Baas ons iets te zeggen? (ik bedoel niet de pastoor,
de bisschop of de paus). We zijn hard bezig met de horizontale dimensie van onze gemeenschappen
(organisatie, activiteiten, financiën, gebouwen, samenkomsten…), dat is heel belangrijk, maar wat onze kerk
uniek maakt, is dat er nog een andere dimensie is: de verticale. Deze laatste wordt vaak vergeten. Net als
het teken van het kruis heeft de kerk twee dimensies: horizontaal en verticaal, en de verticale balk is
noodzakelijk om de horizontale balk naar boven te mogen tillen.
Vanaf donderdag 15 februari staat de kapel van de Hiëronymuskerk in Wognum iedere donderdagavond
van 19:00 uur tot 20:00 uur open om die verticale balk te versterken. De kapel staat open voor ontmoeting
met God, om met Hem te praten en naar Hem te luisteren in de stilte. We gaan bidden voor onze parochies
en gemeenschappen, voor de mensen die met zoveel inzet in onze kerken als vrijwilligers in alle velden
actief zijn, voor de werkgroepen, voor de zieken en eenzamen in onze regio, voor de jongeren en nieuwe
generaties. Natuurlijk kan het ook een moment voor jezelf zijn, om opgeladen verder te kunnen gaan, om
in de stilte, rust, energie en inspiratie te vinden.
De kapel staat een uurtje in de week open. Het Eucharistisch brood staat uitgesteld, kaarsen branden, het
is warm en stil. We leggen onze zorgen in stilte bij God; je kunt rustig gaan zitten. Er liggen wat teksten en
gebeden op papier die je tot bezinning kunnen brengen. Je mag als symbool van jouw aanwezigheid een
kaars aansteken – eenieder heeft zo haar of zijn eigen intenties. Mocht je tijdens die stilte behoefte krijgen
om iets wat op je hart ligt te vertellen, een pastor is het hele uur in de kapel aanwezig. Het gaat er niet om
een programma af te werken, bepaalde gebeden te doen, bijzondere gedachten te hebben, maar het gaat
erom dat we bij Hém zijn, dat we onze zorgen bij Hem leggen, dat we ons koesteren in Zijn liefde.
Iedereen is welkom! Je mag zo kort en zo lang blijven als je zelf wilt. Als 1 uur te veel is, is een kwartiertje
of vijf minuten met Hem ook de moeite waard!
Hartelijk groeten, Pastor Álvaro
