Afgelopen maandag was de dag van de Heilige Willibrord, een monnik die tegen het einde van de
zevende eeuw vanuit Ierland in Noord Nederland aan land ging om er het evangelie te verkondigen. Hij is
de heilige patroon van Nederland. De grootse geloofsverkondiger in onze streken. Zijn sterfdag valt op 7
november. Jaar 800, of jaar 2022. Een andere tijd, andere mensen en toch lijkt het allemaal op elkaar.
Wat weten we nog van Willibrord? Aardig wat. Er is een levensbeschrijving bewaard gebleven. Natuurlijk
een levensbeschrijving in de stijl van de heiligenlevens in die tijd. Maar daar kom je toch heel wat door te
weten. Willibrord gaat als kind naar school bij de monniken, daar groeit zijn geloof en zijn roeping. Hij
wordt zelf monnik. Als op een goed ogenblik een van de paters in het klooster terugkeert uit Nederland,
het land van de Friezen, teleurgesteld omdat zijn missie vruchteloos bleef, rijpt in Willibrord de gedachte
deze kant op te gaan. Hij stak vervolgens in een wankel bootje met twaalf gezellen de Noordzee over en
kwam hier in een voor hem onbekend land, met een vreemde taal, (ik weet het niet of hij goed
Nederlands kon praten), andere gebruiken. Alles was anders: hier was hij onbeschermd, blootgesteld aan
de natuur, aan gevaren. Alles moest hij zelf opknappen. De omstandigheden waren een uitdaging en
vermoedelijk een beproeving voor zijn missionaire ijver. Beproevingen kennen wij ook. Ons geloof, ons
vertrouwen en onze trouw aan God worden op de proef gesteld, nu ook weer, in het missiegebied dat ons
land weer is geworden. Want er zijn steeds omstandigheden en gebeurtenissen die ons geloof
aanvechten en die ons vertrouwen op de proef stellen.
Willibrord kwam in onze streken met het evangelie mee, “evangelie” is een Grieks woord dat betekent
“Blijde boodschap” “Goed nieuws”. En tja, wij, jij en ik, iedereen heeft goed nieuws nodig om verder te
leven, een boodschap die ons gelukkig kan maken. Dat is juist de missie, het doel van de kerk: in alle
omstandigheden getuigen en verkondiger te zijn van een blijde boodschap: dat God bestaat, dat Hij mens
is geworden om met jou en met mij één te zijn, dat het leven sterker is dan de dood!
Willibrord zocht die missionaris impuls voor zijn eigen leven in een klooster buiten zijn vaderland. Hij ging
met moed en veel vertrouwen naar een onbekend gebied. Hij hield zich vast aan het vertrouwen dat zo
rijk wordt beloond. Hoe makkelijk gaan wij naar Hoorn als wij nieuwe kleding willen kopen, of naar de Lidl
in Wognum om boodschappen te doen, maar naar de kerk… hoe moeilijk is het de mensen in beweging
te brengen om te gaan kerken naar een andere dorp… Wees open voor nieuwe inspiratie, wees open
voor nieuwe ideeën, en bouw geen grenzen. Blijf altijd op zoek gaan naar wat ons nieuwe impulsen kan
geven, voor nieuwe inspiratie.
Na veel moeite, voorzichtigheid, maar ook met een enorm doorzettingsvermogen, slaagt Willibrord in zijn
missie. Hij trekt van het ene gebied naar het andere, bouwt kerken, geeft kennis door en hij verkondigt het
Evangelie met zo’n vuur dat het aanstekelijk werkt naar iedereen. Dankzij het werk van Willibrord en zijn
gezellen hebben wij in onze streken het geloof leren kennen en is hier gaandeweg een christelijke cultuur
gegroeid. We leven nu, jaar 2022, in een post-christelijk tijdperk.
We zien in heel de samenleving restanten van een christelijke cultuur die meer en meer verdwijnt. Het is
al tijd om weer naar de Blijde boodschap te luisteren, tijd om in beweging te komen, het is een nieuwe
Willibrordus-tijd, tijd voor een nieuwe evangelisatie, een tijd om de Blijde boodschap weer bekend te
maken! Moge de heilige Willibrord voor ons ten beste spreken!
Met hartelijk groeten, pastoor Alvaro
