De laatste tijd is een heel drukke tijd in onze parochie geweest. Mooie dagen met Pasen, waar heel veel mensen deel hebben genomen aan de vieringen in onze kerken: Palmpasen in Nibbixwoud met veel kinderen en jonge gezinnen; Paastriduüm, Paaswake en Paaszondag met veel mensen in de kerk! De vreugde van het nieuw leven na Pasen was zeker te ervaren!
In de laatste dagen waren er veel mensen van wie wij afscheid hebben moeten nemen. Er zijn heel veel uitvaarten geweest, maar tegelijkertijd is het mooi te zien hoe onze kerk in moeilijke en droevige momenten, voor zoveel mensen, een warme plek kan zijn.
Gelukkig worden er niet alleen maar uitvaarten in onze kerk gedaan. Dit weekend, 14-15 mei, was een prachtig druk weekend: 4 kinderen werden dit weekend gedoopt, 25 kinderen hebben hun Eerste Communie ontvangen en twee parochianen hebben de liefde gevierd met het sacrament van het huwelijk. Momenteel is het druk, druk, druk!!! Maar u weet het wel: beter druk dan geen werk! En met dit soort drukte mag ik alleen maar blij zijn! Hoe mooi is het te zien dat onze parochie een plek is waar het leven, in al zijn dimensies, gevierd wordt. Hoe prachtig is te ervaren dat onze kerk een plek is waar God zich laat vinden! Ik mag alleen maar blij zijn dat onze parochie echt een mooi beeld is van wat de kerk is: een plek waar verschillende mensen, van alle leeftijden, en in alle omstandigheden, samen in God verbonden, bijeenkomen, om te doen dat de blijde boodschap van Jezus actueel mag blijven.
Een paar maanden geleden ontmoette ik iemand bij de supermarkt, die mij herkende als pastoor. Ik kende hem niet. Wij maakten een leuk praatje over de wereld van vandaag, over het geloof…, en aan het einde zei ik tot die meneer: “tot ziens! Ik hoop u weer in de kerk te ontmoeten!” Zijn reactie was: “Maar je kunt toch best geloven zonder kerk…?” Ik pleeg dan te zeggen: Ja, dat kan best. Net zo goed als je kunt vragen: kan er een roos bloeien in een zandwoestijn? Het zou best kunnen, dat in die onmetelijke vlakte toch ergens een bloemetje naar boven komt. Maar normaal is het niet. Het is maar de vraag of ie blijft bloeien. Ik denk dat ook het geloof verloren gaat, als je “zonder kerk” in je eentje probeert te geloven.
Niet zo lang geleden las ik in een boek van predikant Jan Wilschut dat ik jaren geleden had ontvangen het volgende verhaal:
“Er was een man, die niet meer naar de kerk ging. Na een aantal weken viel dit de dominee op. Hij miste hem in de kerk. Hij besloot de man een bezoek te brengen. Het was op een winteravond en de man zat gezellig bij de open haard. De dominee ging erbij zitten en zweeg. Op een gegeven moment pakte hij een kooltje uit het vuur en legde het apart op het stenen muurtje. Na een korte tijd was het kooltje uitgedoofd. Maar in het vuurtje gloeiden de kooltjes nog verrukkelijk. De man keek ernaar en zei: “Dominee, zondag kom ik weer in de kerk.” Hij had de stille preek begrepen. Een vuurtje blijft alleen branden als de kooltjes “samen” zijn.
Hartelijk groeten en tot gauw! Álvaro