We hebben het allemaal in de kranten gelezen. Er komt een uitdagende tijd voor de Katholieke Kerk in Nederland. Wij moeten eerlijk durven bekennen dat de Kerk in onze tijd meer en meer aan macht en aanzien verliest, dat de structuren en gebouwen die de kerk in bezit heeft beantwoorden aan de werkelijkheid van een wereld van 50-60 jaar geleden. De tijd van de stampvolle kerken, de tijd dat heel Europa christelijk was, de tijd van het rijke Roomse leven is voorbij. De kerken lopen leeg. Overal gebeurt ongeveer hetzelfde. Je kunt weleens proberen om hier of daar met nieuwe initiatieven voor de dag te komen, maar het juiste middel om de Kerk een belangrijke plaats in de samenleving terug te geven is er nog niet. Er zijn wel mensen die het pijnlijk vinden dat de Kerk achteruitgaat, maar het is niet anders.
Maar gelukkig ligt de grote schat van de kerk, van onze parochies, niet bij de financiën, de kerkgebouwen of de materiele rijkdom die in de loop der geschiedenis verzameld is. De grote schat van de kerk is de gemeenschap. Het goud van de kerk zijn de mensen die de gemeenschap vormen: jij en ik, samen! Mensen die doen dat de blijde boodschap van Jezus actueel blijft. Kerk zijn de mensen. Ze bestaat pas echt wanneer we levende stenen voor elkaar willen zijn, wanneer we naast de vieringen ook naar elkaar omzien.
Ooit zag ik een bijzonder beeld. Het beeld stelt een jongen voor, die zijn gehandicapte broertje op de rug draagt. Dit beeld is daar neergezet ter ere van een jongen van vijftien. Hij droeg, in een tijd dat er geen auto’s of bussen waren, elke dag zijn broertje naar school. Dat deed hij jarenlang, elk dag, 15 kilometer ver. Voorbijgangers vroegen hem vaak: “Is hij niet veel te zwaar voor je?” Dan antwoorde de jongen: “Hij is niet zwaar. Hij is mijn broer.”
Mensen dragen mensen. Mensen dragen mensen niet alleen lichamelijk. Als iemand verdriet heeft en je luistert naar zijn of haar verhaal, dan draag je een mens. En de behoefte is zo groot aan mensen die echt kunnen luisteren. Het valt me iedere keer op bij mensen die met verdriet, met problemen, twijfels, ziektes, eenzaamheid, het gemis van een dierbare, enz. bezig zijn. Er gaat dan zoveel door je heen. Wat heerlijk als je dan tegen iemand aan kunt praten, aan wie je die gevoelens kwijt kunt, die niet tegen je preekt maar gewoon luistert en een beetje meevoelt. Ik mag het uit eigen ervaring bekennen, want ik ben ook een gewone mens die andere mensen nodig heeft om verder te gaan.
Mensen die meevoelen, meeleven, maken de liefde van God zichtbaar. Want de naam van God is in de Bijbel “Ik ben die is”. Dat mogen we begrijpen als “Ik ga met jou mee. Ik sta aan jouw kant. Bij Mij is een mens ten diepste veilig”. Uiteindelijk is dat ook de taak van onze parochie: de liefde van God zichtbaar maken in onze streken, in onze woonplaats Nibbixwoud, Wognum, Zwaagdijk-West, Hauwert, Midwoud of Benningbroek. Dat is zeker geen gemakkelijke taak, maar wel een taak die de moeite waard is. En niet te vergeten: met God samen wordt alles een stukje makkelijker, want de Blijde boodschap wordt nooit ouderwets!
Met hartelijk groeten, Pastoor Álvaro